از کتاب راوندى نقل است که جماعتى از مردم اصفهان ، از جمله ابوالعباس احمد بن نضر و ابوجعفر محمّد بن علویه نقل کردند و گفتند: در اصفهان مردى بود، به نام عبدالرحمن که شیعه بود. پرسیدند، چه باعث شده که به امامت على النقى علیه السلام معتقد شدى نه به کسى دیگرى از مردم این زمان ؟ گفت : چیزى مشاهده کردم که مرا بر این عقیده واداشت ؛ من مرد تنگدستى بودم ولى زبان آور و با جراءت بودم سالى از سالها مردم اصفهان مرا با گروه دیگرى بیرون کردند و ما به در خانه متوکل جهت تظلم رفتیم و یک روز در خانه متوکل بودیم که ناگهان ستور جلب على بن محمّد بن الرضا علیه السلام صادر شد. به یکى از حاضران گفتم : این مردى را که احضار کرده اند، کیست ؟ گفتند: مردى علوى است که رافضیان او را امام خود مى دانند، سپس گفتند: ما احتمال مى دهیم که متوکل او را جلب کرده تا بکشد. با خود گفتم از جایم حرکت نمى کنم تا این مرد را ببینم که چگونه مردى است . مى گوید: سوار بر اسبى آمد، مردم در دو صف ، طرف راست و چپ راه ایستاده بودند و به او نگاه مى کردند. همین که او را دیدم مهرش به دلم افتاد و در دل دعا کردم که خداوند شرّ متوکل را از او دفع کند، در حال عبور از بین مردم به یال گردن اسبش چشم دوخته بود و به مردم نگاه نمى کرد و من همچنان براى او دعا مى کردم . وقتى که نزدیک من رسید صورتش را به سمت من برگرداند و گفت : خداوند دعاى تو را مستجاب کرد، عمرت را طولانى گرداند و مال و فرزندت را فزونى بخشید. مى گوید: از شنیدن این سخنان به خود لرزیدم و میان همراهانم افتادم . از من پرسیدند: که تو را چه شده است ؟ گفتم : خیر است و آنها را از آنچه در دلم گذشته بود، مطلع نساختم . بعد از آن به اصفهان برگشتم ، خداوند چنان درهاى ثروت را به روى من گشود که من در خانه ام را براى چیزهایى که هزار هزار درهم بها داشت مى بستم . غیر از مالى که در خارج از خانه داشتم ، و ده فرزند نصیبم شد و عمرم به هفتاد و اندى سال رسیده من به امامت این امامى قائلم که از باطنم خبر داد و خداوند دعاى او را در حق من مستجاب ساخت .
از جمله از یحیى بن هرثمه روایت شده که : متوکل مرا طلبید و گفت : سیصد مرد را آنچنان که مایلى انتخاب کن و به کوفه ببر، بارهاتان را در کوفه بگذارید و از راه بیابان به مدینه بروید و على بن محمّد بن الرضا علیه السلام را با احترام و عزت نزد من بیاورید. یحیى مى گوید: من این کار را کردم و حرکت کردیم . در میان همراهانم افسرى از خوارج بود و منشیى داشتم که اظهار تشیع مى کرد و من خود از حشویّه بودم . در راه آن افسر خارجى با منشى مناظره مى کرد و من براى این که راه تمام شود، با آرامش مناظره آنها را گوش مى کردم وقتى بین راه رسیدیم آن افسر خارجى به منشى گفت : آیا این سخن رهبر شما على بن ابى طالب نیست که گفته است : ((هیچ قطعه اى از زمین نیست مگر این که قبرى است یا قبر خواهد شد.)) اکنون بهاین دشت پهناور نگاه کن ، کى کسى در این دشت مى میرد تا خدا آن را - مطابق عقیده شما - پر از قبر سازد؟
مى گوید: به منشى گفتم : آیا این از گفته هاى شماست ؟ گفت : آرى . گفتم : کجا در این بیابان کسى مى میرد تا پر از قبر شود. منشى در نزد ما سرافکنده شد و ما ساعتى خندیدیم ! رفتیم تا به مدینه رسیدیم و آهنگ در خانه ابوالحسن را کردیم . چون وارد شدیم ، نامه متوکل را به آن حضرت دادیم ، نامه را که خواند، فرمود: پیاده شوید، از طرف من مخالفتى نیست ، وقتى که فردا شرفیاب شدیم ، یکى از روزهاى فصل تموز و هوار بسیار گرم بود، دیدیم خیاطى در نزد او است و جامه مخصوصى از نوع جامه هاى ضخیم براى آن حضرت و غلامانش مى برد. حضرت به آن خیاط فرمود: جمعى از دوزندگان را گرد آور و هر کار دیگرى را رها کن و از همین لحظه دست بکار شو. و سپس نگاهى به من کرد و گفت : امروز هر کارى دارید در مدینه انجام دهید، فردا همین وقت حرکت خواهیم کرد. من از نزد امام علیه السلام بیرون آمدم در حالى که از سخنان آن حضرت و پارچه هاى ضخیم در شگفت بودم و با خود مى گفتم : ما در فصل تموزیم ، با این گرماى حجاز و ده روز راه تا عراق ، این جامه ها را براى چه مى خواهد! و با خود گفتم : این مرد سفر نکرده است ، تصور مى کند که در هر سفرى به این جامه ها نیاز است . و از شیعیان تعجب مى کردم که چگونه به امامت این مرد با این فهمش معتقدند! فردا همان وقت که برگشتم دیدم جامه ها را آماده کرده اند. به غلامانش فرمود: بار کنید و براى من چند لباده و چند بارانى بردارید. سپس رو به من کرد و فرمود: یحیى حرکت کن ! با خود گفتم : این دستورهاى امام علیه السلام از اولى بیشتر تعجب دارد! آیا مى ترسد که بین راه زمستان به سراغ ما بیاید که با خودش چند لباده و بارانى بر مى دارد. در حالى که فهم آن حضرت را ناچیز مى شمردم بیرون رفتم و حرکت کردیم تا به همان محل مناظره افسر خارجى با کاتب شیعى رسیدیم ، ابرى تیره بالا آمد و شروع به رعد و برق کرد تا به بالاى سر ما رسید، آن گاه تگرگهایى چون پاره سنگ بر سر ما ریخت . امام علیه السلام و غلامانش لباسهاى ضخیم را بر تن خود کردند و لباده ها و بارانیها را پوشیدند. آن حضرت به غلامانش فرمود: یک لباده به یحیى و یک بارانى به آن منشى بدهید و همه ما را یک جا جمع کرد در حالى که سرما، ما را فرا گرفته بود به طورى که هشتاد تن از یاران من مردند، آنگاه سردى بر طرف شد و گرما به حال اول برگشت . پس فرمود: یحیى به بازماندگان اصحابت بگو بمانند و مرده ها را دفن کنند، این چنین خداوند بیابان را قبرستان مى کند! یحیى مى گوید: خودم را از مرکب به زیر انداختم و به سمت او دویدم ، پا و رکابش را بوسیدم و گفتم : گواهى مى دهم که جز خداى یکتا خدایى نیست و محمّد صلى اللّه علیه و اله بنده و فرستاده اوست و شما خلفاى او در روى زمین هستید، براستى که من کافر بودم و هم اکنون به دست شما اى مولا اسلام آوردم . یحیى مى گوید: من شیعه شدم و تا آن حضرت از دنیا رفت در خدمتش بودم .
از جمله ، هبة اللّه بن ابى منصور موصلى مى گوید: در سرزمین ربیعه ، مردى نصرانى به نام یوسف بن یعقوب بود که بین او با پدرم دوستى بر قرار بود. مى گوید: یوسف در سفرى (که به سامرا مى رفت ) بر پدرم وارد شد، پدرم از او پرسید، براى چه این موقع آمده اید؟ گفت : مرا به دربار متوکل خواسته اند و نمى دانم براى چه خواسته اند جز این که من براى حفظ خودم صد دینار در پیشگاه خدا نذر کرده ام و آن را براى على بن محمّد بن الرضا علیه السلام با خود آورده ام . پدرم به او گفت : تو در این امر موفق هستى . و او نزد متوکل رفت و پس از چند روزى خوشحال و شادمان برگشت . پدرم گفت : داستانت را براى ما نقل کن . گفت : به سامراء که قبلا هرگز نرفته بودم ، رسیدم در سرایى فرود آمدم و با خود گفتم : این صد دینار را پیش از رفتنم به دربار متوکل و پیش از آن که کسى از آمدنم با خبر شود به دست ابن الرضا علیه السلام برسانم و مى دانستم که متوکل آن حضرت را از رفتن به جایى منع کرده و او خانه نشین است . با خود گفتم : من مردى نصرانى ام چگونه نشانى منزل ابن الرضا علیه السلام را بپرسم . از خطر ایمن نبودم و بیم داشتم که بیشتر در معرض خطر واقع شوم مى گوید: مدتى فکر کردم ، به دلم افتاد که بر الاغم سوار شوم و در شهر به راه افتم و جلو الاغ را رها کنم تا هر جا خواست برود. شاید بدون پرسیدن از کسى بتوانم منزل امام را بشناسم . پس پولها را میان کاغذى گذاشت و داخل آستینم نهادم و سوار بر الاغ شدم و آن حیوان در خیابانها و بازارها هر جا که مى خواست ، مى رفت تا این که بر در سرایى ایستاد، هر چه هى کردم جلوتر نرفت ، به غلام گفتم : بپرس این خانه از کیست ؟ و او پرسید، گفتند: سراى ابن الرضاست . گفتم : خدا بزرگترین راهنما و هم او کارساز است ! مى گوید: ناگهان غلام سیاهى بیرون آمد و گفت : شما یوسف بن یعقوب هستید؟ گفتم : آرى . گفت : از مرکبت پیاده شو. مرا برد، در دهلیز خانه نشاند و خود وارد خانه شد. با خود گفتم : این هم یک نشانه دیگر. او از کجا اسم من و اسم پدرم را مى داند، در این شهر کسى مرا نمى شناسد و من هرگز به این شهر نیامده ام . پس غلام از خانه در آمد و گفت : آن صد دینارى را که داخل کاغذ میان آستینت گذاشته اى بده . من پولها را دادم و با خود گفتم : این دلیل سوم . دوباره رفت و برگشت و گفت : وارد شو! وارد شدم . امام علیه السلام تنها بود، فرمود: اى یوسف ! چه براى تو روشن شد؟ گفتم : سرورم براى من برهانى ظاهر شد که براى طالبان دلیل ، کفایت است . فرمود: تو هرگز اسلام نخواهى آورد ولى فلان پسرت مسلمان خواهد شد و از شیعیان ما مى شود. اى یوسف ! گروه هایى معتقدند که ولایت ما براى امثال تو بى فایده است ، به خدا سوگند که دروغ مى گویند چرا که سودمند است . اکنون براى کارى که آمده اى برو که تو به آنچه مایلى خواهى رسید. مى گوید: به دربار متوکل رفتم و به آنچه مى خواستم ، رسیدم و برگشتم ، هبة اللّه مى گوید: بعدها پسرش را دیدم که اسلام آورده و شیعه خوبى شده بود. او به من گفت : که پدرش به دین نصرانى مرده ولى او پس از مرگ پدرش اسلام آورده است و مى گوید: من به بشارت مولایم ایمان آوردم .
از جمله ابوهاشم جعفرى مى گوید: مردى از اهالى سامرا مبتلا به پیسى شد و این بیمارى زندگى را بر او تیره کرد. ابوعلى فهرى پیشنهاد کرد که بیمارى خود را به ابوالحسن علیه السلام عرضه بدارد و تقاضاى دعا کند. روزى سر راه امام علیه السلام نشست . تا امام علیه السلام را دید، از جا بلند شد. امام فرمود: از این جا برو خدا تو را عافیت دهد! با دستش اشاره کرد - سه مرتبه - برو، خدا تو را بهبود بخشد! پس احساس کوچکى کرد و جراءت نکرد که نزدیک شود و برگشت . فهرى را دید و سخن امام علیه السلام را براى او نقل کرد. فهرى گفت : پیش از این که تو درخواست کنى او براى تو دعا کرد، برو که تو خوب خواهى شد. و رفت و خوب شد.
از جمله به نقل از زرّافه دربان متوکل مى گوید: شعبده بازى از مردم هند پیدا شد کنه با ظرف کوچکى بازى مى کرد و کسى نظیر او را ندیده بود. متوکل که علاقه زیادى به بازى داشت تصمیم گرفت که على بن محمّد علیه السلام را شرمنده کند! این بود که متوکل به آن مرد گفت : اگر او را شرمنده سازى هزار دینار جایزه دارى . مرد هندى گفت : دستور بده چند نان لواش سبک بپزند و روى سفره بگذارند و من هم کنار ایشان بنشینم . متوکل مطابق گفته او عمل کرد و چون على بن محمّد علیه السلام براى غذا حاضر شد، براى آن حضرت متکایى گذاشتند که صورت شیرى را روى آن نقش کرده بودند. و آن شعبده باز کنار متکاى امام علیه السلام نشست . همین که آن حضرت دست به نان لواش دراز کرد، شعبده باز نان را پرواز داد - تا سه مرتبه این کار تکرار شد - و حاضران خندیدند پس امام علیه السلام دست مبارک را به آن صورت شیر زد و فرمود: بگیر این مرد را! شیر از متکا جست و آن مراد را بلعید و دوباره به متکا برگشت ، حاضران بهت زه شدند و امام علیه السلام از جا برخاست . متوکل گفت : شما را به خدا سوگند باید بنشینى و او را برگردانى . فرمود: به خدا قسم هرگز او را نخواهید دید. آیا ممکن است دشمنان خدا بر دوستانش مسلط شوند! این را گفت و از نزد متوکل بیرون آمد و دیگر کسى آن مرد شعبده باز را ندید.
از جمله ابوهاشم جعفرى مى گوید: متوکل خانه اى داشت که داراى پنجره هایى بود و داخل خانه پرندگان آوازخوانى بودند آنچنان که اگر کسى به آن خانه وارد مى شد، نه او صداى کسى را مى شنید و نه کسى صداى او را. امّا وقتى که امام علیه السلام وارد مى شد همه پرندگان ساکت مى شدند و چون خارج مى شد به حال اول بر مى گشتند.
از جمله داستان زینب کذابه است که ما آن را ضمن اخبار امام رضا علیه السلام نقل کردیم امّا راوى از امام هادى علیه السلام نقل کرده است .
از جمله روایت ابن اورمه است که مى گوید: زمان خلافت متوکل به سامرا رفتم و بر سعید حاجب وارد شدم ، متوکل ابوالحسن علیه السلام را به او سپرده بود تا آن حضرت را بکشد. سعید به من گفت : مایلى تا خدایت را ببینى ؟ گفتم : (( سبحان اللّه ، )) خدا را که چشمها نمى بیند! گفت : کسى را که شما امام خود مى پندارید؟ گفتم : بى میل نیستم که او را ببینم . سعید گفت : من ماءمور قتل او شده ام و فردا این کار را مى کنم ، پس هرگاه رئیس دیوان برید بیرون شد، تو وارد شو. فاصله اى نشد که او بیرون شد و من وارد شدم دیدم امام علیه السلام نشسته و قبرى کنده شده است ! سلام دادم و به شدت گریه کردم . فرمود: چرا گریه مى کنى ؟ عرض کردم : گریه من براى این وضعى است که مى بینم . فرمود: گریه نکن که اینها به مقصودشان نمى رسند، دو روز بیش نخواهد گذشت که خداوند خون این شخص و خود رفیقش را خواهد ریخت . به خدا سوگند، دو روز بیش نگذشته بود که سعید را کشتند.
از جمله ، ابومحمّد طبرى مى گوید: آرزو داشتم که انگشترى از امام علیه السلام مال من شود. پس نصر خادم دو درهم براى من آورد و من از آن انگشترى درست کردم . روزى بر گروهى وارد شدم که باده گسارى مى کردند و مرا وا داشتند یک یا دو کاسه نوشیدم . انگشترى به انگشتم تنگ بود، براى وضو نمى توانستم آن را بچرخانم ، چون آن را از دستم در آوردم ، گم شد. پس به درگاه خدا توبه کردم .
از جمله ، متوکل بر سپاهیانش نظاره کرد و دستور داد هر سوارى توبره اسبش را پر از خاک کند و همگى یک جا بریزند. آن جا مثل کوهى شد و نامش را (( تلّ المخالى )) (تل توبره ها) گذاشتند، خود با امام علیه السلام بالاى آن تل رفت و رو به آن حضرت کرد و گفت : من تو را طلبیدم تا سپاهیان مرا ببینى . سپاهیان همه زره بر تن داشتند و مسلح بودند و با بهترین آرایش و کاملترى ابزار و بالاترین شکوه از برابر آنان گذشتند. هدف متوکل از این نمایش شکستن روحیه کسانى بود که قصد خروج در برابر او را داشتند و مى ترسید که ابوالحسن علیه السلام یکى از بستگانش را ماءمور به خروج کند. ابوالحسن علیه السلام فرمود: آیا مایلى که من هم سپاه خودم را بر تو بنمایانم ؟ گفت : آرى . امام علیه السلام از خداى سبحان خواست ، ناگهان بین آسمان و زمین از خاور تا باختر فرشتگان مسلح ظاهر شدند. متوکل با دیدن آنها از هوش رفت چون به هوش آمد، امام فرمود: ما در امر دنیا با تو مسابقه نمى دهیم ما به امر آخرت مشغولیم ، از آنچه تصور مى کنى ، باکى نداشته باش .
از جمله به نقل از محمّد بن فرج آورده است که مى گوید: على بن محمّد علیه السلام به من فرمود: هرگاه سؤ الى داشتى ، آن را بنویس و زیر جانمازت بگذار و پس از ساعتى بیرون آور و نگاه کن ، مى گوید: همان کار را کردم دیدم جواب مساءله را نوشته اند.
از جمله ابوسعید سهل بن زیاد نقل کرده ، مى گوید: در سامراء در خانه ابوالعباس فضل بن احمد بن اسرائیل کاتب بودیم که نام ابوالحسن به میان آمد، گفت : اى ابوسعید چیزى براى تو نقل مى کنم که پدرم آن را برایم نقل کرده است . گفت : ما همراه منتصر بودیم و پدرم منشى او بود. روزى وارد شدیم ، دیدیم متوکل روى تخت نشسته است . منتصر سلام داد و ایستاد و من هم پشت سر او ایستادم . عادت چنان بود که هر وقت منتصر وارد مى شد متوکل خوشامد مى گفت و او را مى نشاند، امّا آن روز ایستادنش طول کشید و هر چه پا به پا مى شد، متوکل به او اجازه نشستن نمى داد. دیدم لحظه به لحظه رنگ چهره متوکل تغییر مى کند و به فتح بن خاقان مى گوید: این همان کسى است که درباره او حرفهایى مى زنى و سخنان مرا درباره او رد مى کنى ! و فتح او را آرام کرد و مى گفت : به او دروغ بسته اند. ولى متوکل برافروخته و خشمگین مى شد و مى گفت : به خدا سوگند که این ریاکار بى دین را مى کشم زیرا به دروغ ادعا دارد و به دولت من بدگویى مى کند. آنگاه چهار تن از غلامان ترک بدخو را طلبید و به هر کدام شمشیرى داد و دستور داد وقتى که ابوالحسن علیه السلام وارد شد او را بکشند، و گفت : به خدا سوگند که پس از کشتن بدنش را مى سوزانم . در آن هنگام من پشت سر منتصر ایستاده بودم ، امام علیه السلام وارد شد در حالى که لبهاى مبارکش حرکت مى کرد و به آنچه در پیش رو داشت وقعى نمى نهاد و هیچ نگرانى نداشت . همین که چشم متوکل به آن حضرت افتاد خودش را از روى تخت انداخت و امام را در آغوش گرفت ، پیشانى و دستهاى آن حضرت را بوسه زد و در حالى که دستى به پهلوى امام علیه السلام داشت ، مى گفت : سرورم ، یابن رسول اللّه ، اى بهترین خلق خدا، پسر عمو، مولاى من ، اى ابوالحسن ! امام علیه السلام مى فرمود: اى امیرالمؤ منین از این موضوع تو را در پناه خدا قرار مى دهم ، متوکل گفت : سرورم ! در این موقع چه چیز باعث آمدن شما شد؟ فرمود: فرستاده شما مرا آورد. گفت : این نابکار زاده دروغ گفته است ، سرورم برگردید! آن وقت رو به کسانش کرد و گفت : اى فتح ، اى عبداللّه اى منتصر! سرورتان و سرور مرا بدرقه کنید. وقتى که چشم غلامان ترک به آن حضرت افتاد، به خاک افتادند، پس متوکل آنها را طلبید و گفت : چرا دستور مرا درباره او را اجرا نکردید؟ گفتند: به خاطر شکوه و هیبت زیادش ؛ در اطراف آن حضرت بیش از صد شمشیر دیدیم که قدرت اندیشه درباره آنها را نداشتیم و ترس و وحشت ما را فرا گرفت ، متوکل گفت : اى فتح این است دوست تو و لبخندى به روى او زد و گفت : سپاس خدا را که او را رو سفید کرد و برهانش را آشکار ساخت .
طبرسى در اعلام نقل کرده است که ابوهاشم جعفرى گفت : در روزگار واثق موقعى که بغاء ترک در جستجوى اعراب بود من در مدینه بودم ، گذرش به مدینه افتاد، ابوالحسن علیه السلام فرمود: ما را ببرید تا تجهیزات این مرد ترک را ببینیم ، بیرون رفتیم ، تجهیزات بغاء از کنار ما عبور کرد و یک مرد ترک از نزدیک ما گذشت ، ابوالحسن علیه السلام با او به زبان ترکى حرف زد، او از اسبش پیاده شد و سم مرکب امام علیه السلام را بوسید. ابوهاشم مى گوید: از مرد ترک پرسیدم : امام به شما چه گفت : (او پیش از این که جواب سؤ ال مرا بدهد) سؤ ال کرد: آیا این آقا پیغمبر است ؟ گفتیم : خیر، گفت : او مرا به نامى خواند که مرا در کودکى در سرزمین ترک به آن نام مى خواندند و تاکنون هیچ کس آن را نمى دانست .
و نیز ابوهاشم مى گوید: روزى خدمت ابوالحسن علیه السلام رسیدم با من به زبان هندى صحبت کرد و من نتوانستم جواب بدهم ، مقابل آن حضرت سنگریزه هایى بود چند سنگریزه برداشت و در دهان گذاشت و سه مرتبه مکید و به من داد و من آنها را در دهانم گذاشتم ، به خدا سوگند که از نزد آن حضرت بیرون نیامدم مگر آن که به هفتاد و سه زبان صحبت کردم که یکى از آنها زبان هندى بود.
همچنین از او نقل شده که گفت : همراه امام علیه السلام به بیرون شهر سامراء رفتم تا یکى از طالبیان را ملاقات کنیم . نگهبانان ما را معطل کردند، پس من رو پوش زین را گستردم ، امام علیه السلام روى آن نشست و من هم در مقابل آن حضرت نشستم و وى گفت و گو آغاز کرد، من از تنگدستى ام شکایت کردم ، پس دست دراز کرد به سمت شنهایى که روى آنها نشسته بود و چند مشت از آنها را به من داد و فرمود: به این وسیله گشایشى پیدا کن و آنچه را دیدى مخفى بدار. شنها را با خود پنهان داشتم و چون برگشتم نگاه کردم ، دیدم طلاى سرخ همچون آتش برافروخته است زرگرى را به خانه ام طلبیدم و گفتم : این ها را در قالب بریز و او ریخت و گفت : من طلایى به این خوبى ندیده ام ، مثل شن مى ماند از کجا آورده اى ؟ من بهتر از این را ندیده ام ، گفتم : از قدیم اندوخته شده است .
از جمله ابوطاهر حسین بن عبدالقاهر طاهرى نقل کرده ، مى گوید: محمّد بن حسین اشتر علوى گفت : من کودکى بودم و در میان انبوهى از طالبیان ، عباسیان و سپاهیان ، در خانه متوکل بودیم و هرگاه ابوالحسن علیه السلام مى آمد همه حاضران سر پا مى ایستادند تا وى وارد شود. روزى به یکدیگر گفتند: براى این نوجوان دیگر سر پا نمى ایستیم ؛ او نه حرمت بیشترى دارد نه سنش بیشتر از ما است ، به خدا سوگند براى او دیگر بلند نمى شویم . ابوهاشم جعفرى گفت : به خدا سوگند همین که او را ببینید با احساس کوچکى بلند خواهید شد. فاصله اى نشد که آن حضرت آمد، همگى بلند شدند، ابوهاشم گفت : شما نبودید که تصمیم داشتید بلند نشوید، گفتند: به خدا قسم که بى اختیار از جا بلند شدیم .
از جمله ، یکى از فرزندان خلفا مهمانیى ترتیب داد و ابوالحسن علیه السلام را دعوت کرد، حاضران وقتى که آن حضرت را دیدند به احترام او ساکت شدند ولى جوانى در مجلس احترام او را نگاه نداشت همچنان حرف مى زد و مى خندید. امام علیه السلام رو به آن جوان کرد و فرمود: جوان ، زیاد مى خندى و از یاد خدا غافل هستى در حالى که سه روز بعد در زمره مردگانى ! راوى مى گوید: ما با خود گفتیم : این یک دلیل است . ببینیم چه مى شود. پس آن جوان از خندیدن باز ایستاد و از سخن گفتن خوددارى کرد. ما غذا را خوردیم و بیرون رفتیم . روز بعد آن جوان بیمار شد و در روز سوم از دنیا رفت و به خاک سپرده شد.
از جمله مى گوید: سعید، ما را در مجلس ضیافت یکى از مردم سامراء جمع کرد و ابوالحسن علیه السلام نیز با ما بود. مردى بى اعتنا به آن حضرت شوخى و مزاح مى کرد. امام علیه السلام رو به جعفر کرد و فرمود: این مرد از این غذا نخواهد خورد، به همین زودى خبرى از خانواده اش مى رسد که عیش او را تیره مى کند. جعفر مى گوید: تا هنگام گستردن سفره خبرى نبود، امّا به خدا قسم آن مرد دستش را شسته بود و به طرف غذا دراز کرده بود که غلامش با گریه و ناله وارد شد و گفت : خودت را به مادرت برسان که از بام افتاده و در حال مرگ است . جعفر مى گوید: به خدا سوگند که بعد از آن روز در امامت آن حضرت تردید نکردم ، بلکه قطع و یقین به امامت او پیدا کردم .
